ona doğru

bir yokuşu çıkar gibi yaşadı hayatı.. kafasındaki aydınlıkları anlatacak kimseyi bulamadı.. ve artık kısılmış gözlerinin gördükleri hayalden öte değildi, güneşin önünde durup da gölgesi olmayan bir cisim kadar gerçekti belki de.. yorgundu, elleri cebinde, yük taşımaktan eğrilmiş bir omurga ile ilerliyordu ona doğru.. bir kuru ağaç, batan bir güneş ya da bir dikili taş.. hepsi de aynı şeyi ifade ediyordu.. son..